H Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας είναι μέρα εορτασμού της μητρότητας και των ευχαριστιών προς τη μητέρα.
Αν και έχει αρχαιοελληνικές αναφορές, στη σύγχρονη εποχή, αυτή που είχε πρώτη την ιδέα να καθιερωθεί μια ιδιαίτερη ημέρα προς τιμή της μητέρας, ήταν η Aμερικανίδα κοινωνική ακτιβίστρια, Αnna Jarvis (1864-1948).
Οι προσπάθειές της ευοδώθηκαν τελικά στις 9 Μαΐου του 1914, όταν ο τότε Aμερικανός Πρόεδρος Thomas Woodrow Wilson ανακήρυξε τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου ως εθνική εορτή. Η Ημέρα της Μητέρας ξεκίνησε ως ημέρα μνήμης και πένθους των γυναικών που είχαν χάσει τα παιδιά τους και γενναίους στρατιώτες στον πόλεμο, υπενθυμίζοντας ότι ο αγώνας μέχρι την ειρήνη είναι μακρύς και κάποιες μητέρες πρέπει να στερηθούν τα παιδιά τους για να γίνει η ειρήνη πραγματικότητα.
Ως λουλούδι-σύμβολο της Ημέρας η Jarvis επέλεξε το λευκό γαρύφαλλο επειδή «το λευκό του χρώμα συμβολίζει την αλήθεια, την αγνότητα και τη φιλευσπλαχνία της μητρικής αγάπης· το άρωμά του, τη μνήμη και τις προσευχές της».
Από τότε μέχρι σήμερα η μάνα έχει γίνει σύμβολο αγάπης , αυτοθυσίας και αγκαλιά κατανόησης για τα παιδιά της.
Τιμούμε την ημέρα με ένα απόσπασμα από τον Επιτάφιο του Γ.Ρίτσου.
Γιέ μου, σπλάχνο τῶν σπλάχνων μου, καρδούλα τῆς καρδιᾶς μου,
πουλάκι τῆς φτωχιᾶς αὐλῆς, ἀνθὲ τῆς ἐρημιᾶς μου,
πῶς κλείσαν τὰ ματάκια σου καὶ δὶ ὲ θωρεῖς ποὺ κλαίω
καὶ δὶ ὲ σαλεύεις, δὲ γρικᾷς τὰ ποὺ πικρὰ σοῦ λέω;
Γιόκα μου, ἐσὺ ποὺ γιάτρευες κάθε παράπονό μου,
Ποὺ μάντευες τί πέρναγα κάτου ἀπ ̓ τὸ τσίνορό μου,
τώρα δὲ μὲ παρηγορᾶς καὶ δὶ ὲ μοῦ βγάζεις ἄχνα
καὶ δὶ ὲ μαντεύεις τὶς πλ ὶ ηγὲς ποὺ τρῶνε μου τὰ σπλάχνα;
Πουλί μου, ἐσὺ ποὺ μοῦ ̔φερνες νεράκι στὴν παλάμη
πῶς δὲ θωρεῖς ποὺ δέρνουμαι καὶ τρέμω σ ὶ ὰν καλάμι;
Στὴ στράτα ἐδῶ καταμεσὶς τ ὶ ̓ ἄσπρα μαλλιά μου λύνω
καὶ σο ὶ ῦ σκεπάζω τῆς μορφῆς τὸ μαραμένο κρίνο.
Φιλῶ τὸ παγωμένο σου χειλάκι ποὺ σωπαίνει
κι εἶναι σὰ νὰ μοῦ θύμωσε καὶ σφαλ ὶ ιγμένο μένει.
Δὲ μοῦ μιλεῖς κι ἡ δόλια ἐγὼ τὸν κόρφο δές, ἀνοίγω
καὶ στ ὶ ὰ βυζιὰ ποὺ βύζαξες τὰ νύχια, γιέ μου μπήγω.