Το βιβλίο με ταξιδεύει σ’ άλλη γη σ’ άλλα μέρη … και γι’ αυτό διαβάζω …
Η φιλόλογος Αλεξάνδρα Δάντσικα προτείνει βιβλία για ανάγνωση:
Γκαρσία Γκαγέγο Λάουρα, Ο θρύλος του περιπλανώμενου βασιλιά, μτφρ. Μπεζαντάκου Μαρία, Εκδόσεις Οpera, Αθήνα 2010
“… το ποίημα ήταν ολοζώντανο, και οι λέξεις του έφερναν στον νου εικόνες μιας μοναδικής γυναίκας, που υπήρχε στ’ αλήθεια, ξεπερνώντας την περιγραφή του απλού ιδανικού ή του κενού στερεότυπου. Γι’ άλλη μια φορά, εκείνο το ταξίδι στην έρημο περιγραφόταν με τόση ομορφιά, που σχεδόν μπορούσες να την αγγίξεις με την άκρη των δαχτύλων. […] Έμοιαζε αδύνατον να πετύχει κανείς περισσότερη ομορφιά απ’ αυτήν που είχε πλάσει ο Χαμάντ με το ποίημά του. Όλοι όσοι βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή εκεί, ένιωσαν πως οι λέξεις, όταν χρησιμοποιούνται με συναίσθημα και πάθος, κατέχουν μια τέτοια μυστηριώδη μαγεία, που αγγίζει την καρδιά κι έχει τη δύναμη να δώσει νέα πνοή σε πράγματα εντελώς τετριμμένα. Όσοι το κατάλαβαν αυτό τότε, δεν το ξέχασαν ποτέ πια.” Ο ταπεινός ταπητουργός, αλλά αξεπέραστος ποιητής, Χαμάντ δημιουργεί το πιο επικίνδυνο μαγικό αντικείμενο σε όλη την παγκόσμια ιστορία. Κρυμμένο στο παλάτι του άραβα πρίγκιπα Ουαλίντ, κάπου στην Αραβική Χερσόνησο, το μαγικό αντικείμενο ξέρει το όνομά σου, το σπίτι σου, την πατρίδα και την ιστορία σου. Ξέρει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον – τόσο το δικό σου όσο και ολόκληρης της ανθρωπότητας. Πρόκειται για ένα εκθαμβωτικό χαλί που μπορεί να οδηγήσει στην τρέλα όποιον το κοιτάξει για λίγα μόνο δευτερόλεπτα. Πολλοί είναι αυτοί που θα ριψοκινδυνεύσουν τη ζωή τους για να το αποκτήσουν και να μπορέσουν να ανακαλύψουν τη μοίρα τους…
Όταν το χαλί εξαφανίζεται, ο πρίγκιπας Ουαλίντ, που βαρύνεται με ένα τρομακτικό έγκλημα και ζει τη ζωή του γεμάτος τύψεις, εγκαταλείπει τα πάντα και ρίχνεται στην αναζήτηση του μοναδικού αντικειμένου, αψηφώντας τους κινδύνους και αδιαφορώντας ακόμη και για την ίδια του τη ζωή. Εμπνευσμένος από την αληθινή ιστορία ενός αληθινού πρίγκιπα της προϊσλαμικής Αραβίας, Ο θρύλος του περιπλανώμενου βασιλιά είναι ένα μοναδικό ιστορικό μυθιστόρημα και μια βαθυστόχαστη εξερεύνηση των σκέψεων και των επιλογών μας, αλλά επίσης ένα συναρπαστικό βιβλίο αγωνίας και μυστηρίου.
Δημόπουλος Ντίνος, Τα δελφινάκια του Αμβρακικού, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2003
Ο Πέτρος και η Ανθούλα, τα δύο χαριτωμένα «Δελφινάκια του Αμβρακικού», παιδιά μιας άλλης εποχής κι ενός παλιού ξεχασμένου κόσμου, ξεκινάνε από το μικρό τους θαλασσοχώρι και, ταξιδεύοντας μέσα από το χρόνο και μέσα στο χρόνο, έρχονται κοντά μας για να μας ανιστορήσουν με τη δική τους μαγική γλώσσα το γοητευτικό παραμύθι τους. Η μεγάλη φαντασία τους, η τρυφερή τους ψυχή, οι χαριτωμένες τους διαβολιές και, προπαντός, η ανεξάντλητη αγάπη για τον διπλανό τους γκρεμίζουν τα σύνορα και τις συμβατικότητες των καιρών μας κι ανοίγουν φωτεινούς δρόμους στη ζωή, αδιανόητους για τη λογική των μεγάλων. Μια δροσερή, κεφάτη, συγκινητική κι απίστευτη περιπέτεια, που την παρακολουθούν λεπτό προς λεπτό, σελίδα τη σελίδα, με κομμένη την ανάσα, όχι μόνο οι μικροί αλλά και οι μεγάλοι αναγνώστες μας.
Ζέη Άλκη, Ο ψεύτης παππούς, Εκδόσεις Μεταίχμιο, Αθήνα 2017
“Να δούμε τι δικαιολογία θα βρει πάλι, συλλογίστηκε ο Αντώνης. Πως ήταν μεγάλος ψεύτης ο παππούς, το ήξερε. Σαν τον βαρόνο Μινχάουζεν. Ο Μινχάουζεν είχε γίνει διάσημος σ’ όλο τον κόσμο για τις ψευτιές του. Ο παππούς όμως ούτε βαρόνος ήταν, ούτε θα γινόταν γνωστός στα πέρατα της γης για τα ψέματά του. Το περίεργο βέβαια ήταν πως οι ιστορίες που σκαρφιζόταν έβγαιναν πολλές φορές αληθινές…”
Ο δεκάχρονος Αντώνης και ο παππούς του ο Μάριος περνούν όλα σχεδόν τα απογεύματα μαζί. Ο παππούς, συνταξιούχος ηθοποιός, του διηγείται πολλές και απίθανες ιστορίες από όλα όσα έχει ζήσει. Ο Αντώνης όμως δεν τον πιστεύει, γιατί τις περισσότερες φορές οι ιστορίες που του αφηγείται ο “ψεύτης παππούς” του φαίνονται υπερβολικές και απίστευτες. Για τη γιαγιά όμως ο παππούς δε λέει κουβέντα. Ένα οικογενειακό μυστικό θα έρθει σιγά σιγά στο φως κι έτσι ο Αντώνης θα ωριμάσει και θα καταλάβει τελικά την αλήθεια του “ψεύτη παππού”.
Θεοτοκάς Γεώργιος, Λεωνής, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2011
Το γνωστό εξομολογητικό μυθιστόρημα του Γιώργου Θεοτοκά, όπου τα προσωπικά βιώματα μετατρέπονται σε καθολική θεώρηση μιας εποχής. Γράφει ο Απόστολος Σαχίνης: «Ο “Λεωνής” είναι ο Γιώργος Θεοτοκάς, αλλά είναι γενικότερα και ο ευαίσθητος έφηβος που έζησε και αναπτύχθηκε κάτω από τη σκιά και τον ήχο του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου… Η σύνθεση, η εξέλιξη και η πορεία του “Λεωνή” είναι περιγραφική και αφηγηματική, και ο αναγνώστης χαίρεται αυτή την ελευθερία και αυτή την άνεση που υπάρχουν στην αφήγηση και στις περιγραφές… Το καινούργιο που έφερε ο “Λεωνής” στο μυθιστόρημα της εφηβικής ηλικίας υπάρχει σ’ αυτήν την θαυμάσια ανάπλαση και αναπαράσταση του πνεύματος και του κλίματος μιας συνταρακτικής εποχής όπου πρωταγωνιστούσε η Ιστορία».
Ιορδανίδου Μαρία, Η αυλή μας, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 1981
Πίσω από τον αθώο και ανυποψίαστο τίτλο “Η αυλή μας” η Μαρία Ιορδανίδου, με την κοφτερή παρατηρητική της ματιά και το πυκνό της γράψιμο, ζωντανεύει το σήμερα: την εποχή της τσιμεντένιας πολυκατοικίας, της μόλυνσης του περιβάλλοντος, της αυτοκαταστροφής. Μεσ’ από τον μικρό χώρο μιας «αυλής», κατορθώνει να μας παρουσιάσει τον σύγχρονο άνθρωπο και τα προβλήματα της καθημερινής ζωής, όπως τα βλέπει και τα αφηγείται η ίδια -μια γριά γυναίκα του περασμένου αιώνα- με νοσταλγικές εικόνες από το παρελθόν, με χιούμορ, απλότητα και ανάλαφρη διάθεση.
Ιορδανίδου Μαρία, Διακοπές στον Καύκασο, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 1988
Η Μαρία Ιορδανίδου, η συγγραφέας της Λωξάντρας που την αγάπησε το πανελλήνιο και που κυκλοφορεί με επιτυχία και σε άλλες γλώσσες – πιο πρόσφατες και ιδιαιτέρως επιτυχείς η γαλλική και η ιταλική μετάφραση – γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1897 από μητέρα Πολίτισσα (Ευφροσύνη Μάγκου) και από πατέρα Υδραίο (Νικολάκης Κριεζής). Ένα μεγάλο κομμάτι της παιδικής της ηλικίας το έζησε στον Πειραιά. […]
Σήμερα η χαρισματική συγγραφέας εξακολουθεί να σαγηνεύει το αναγνωστικό κοινό. Ίσως γιατί, ζωντανεύοντας έναν ολόκληρο κόσμο που ξεκινά από την πολίτικη ρωμιοσύνη, τα βιβλία της αποπνέουν τη γενναιοδωρία και τη χαρά της ζωής που χαρακτήριζαν και την ίδια.
Ιορδανίδου Μαρία, Λωξάντρα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2012
Η Λωξάντρα δεν είναι απλώς βιογραφία, ούτε απλώς μυθιστόρημα. Στο συναρπαστικό αυτό κείμενο, που έγινε ανάρπαστο από την ώρα που πρωτοκυκλοφόρησε από τις εκδόσεις της Εστίας, οι πραγματικοί και οι φανταστικοί χαρακτήρες συγχωνεύονται για να αναπλάσουν την εικόνα της Πόλης πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Μαρία Ιορδανίδου έγραψε το βιβλίο το 1963, όταν ήταν ήδη εξήντα έξι χρόνων, επειδή – έλεγε – δεν ήθελε αυτά τα λίγα πράγματα που ήξερε να τα πάρει μαζί της. Η Λωξάντρα είναι η ιστορία της γιαγιάς της: μέσα από αυτήν, η Μαρία Ιορδανίδου ξαναζωντανεύει μια ολόκληρη εποχή, ακόμα και ”τώρα, που όλα αυτά πέρασαν και το χορτάρι της λησμονιάς αρχίζει κιόλας να φυτρώνει”.
Κλιάφα Μαρούλα, Ο δρόμος για τον Παράδεισο είναι μακρύς, Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 2003
Μια αγγελία για αλληλογραφία σε ένα περιοδικό γίνεται η αφορμή για τη δημιουργία μιας ζεστής φιλίας ανάμεσα σε δύο δεκαπεντάχρονα κορίτσια που ανήκουν σε δυο διαφορετικούς κόσμους: τη Βερόνικα, που έρχεται από την Αλβανία κουβαλώντας τις τραυματικές εμπειρίες του ξεριζωμού, και την Ελένη, κόρη αστικής αθηναϊκής οικογένειας, που κανένα πρόβλημα δε φαίνεται να σκιάζει τη ζωής της.
Επί οχτώ ολόκληρους μήνες οι δυο φίλες αλληλογραφούν και εκμυστηρεύονται η μία στην άλλη τις ενδόμυχες σκέψεις και τα όνειρά τους. Περιγράφουν με χιούμορ τη ζωή τους στο σχολείο, σχολιάζουν τα όσα παράλογα συμβαίνουν γύρω τους, ερωτεύονται, απογοητεύονται, αλλά και ελπίζουν.
Και ξαφνικά… Ξαφνικά όλα ανατρέπονται. Η γέφυρα επικοινωνίας που έχουν στήσει ανάμεσά τους κλονίζεται. Ένα μυστικό σκιάζει τη σχέση τους. Θα σταθεί άραγε αυτό αφορμή για να χαλάσει η φιλία τους;
Μάρρα Ειρήνη, Η τριλογία του δίφραγκου. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2002
Μικρά διηγήματα με ήρωες απλούς, καθημερινούς ανθρώπους σε περιστατικά ασήμαντα για τους άλλους, αλλά πολύ σημαντικά για τους ίδιους. Αλήθεια, σας έχει τύχει ποτέ κάτι παρόμοιο; Στη νουβέλα του δεύτερου μέρους «Το παιδί κι ο βασιλικός» ένα αγόρι, μετά το θάνατο της μητέρας του και επηρεασμένο βαθιά απ’ όσα έχει διαβάσει στα παραμύθια για τις κακές μητριές, βασανίζεται ν’ αποδεχτεί τη γυναίκα που ο πατέρας του παντρεύεται. Λέτε να ξεπεράσει τις προκαταλήψεις;
Μυριβήλης Στρατής, Η Παναγιά η Γοργόνα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 1960
«Η Παναγιά η γοργόνα» (1948) είναι το τρίτο μεγάλο μυθιστόρημα του Στρατή Μυριβήλη ύστερα από το «Η ζωή εν τάφω» (1924) και το «Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια» (1933). Τα τρία αυτά μυθιστορήματα συνθέτουν την περίφημη «Τριλογία του πολέμου» του μεγάλου συγγραφέα.
Σε αυτό το έργο ο Μυριβήλης μάς δίνει μια εκτεταμένη λογοτεχνική σύνθεση, την υφολογική δύναμη, το χιούμορ, την αρχιτεκτονική αρτιότητα. Στο ανά χείρας μυθιστόρημα ο Μυριβήλης, ύστερα από μια δραματική περιγραφή του ξεριζώματος του μικρασιατικού ελληνισμού, που φθάνει στα ακρογιάλια της ελεύθερης Ελλάδας για να ρίξει νέες ρίζες στα πατρογονικά χώματα, μας μεταφέρει στο ψαραδοχώρι που δημιουργούν οι νέοι πρόσφυγες. Ανάμεσα στον βασανισμένο αυτόν κόσμο των ψαράδων ξεφυτρώνει ένα εξωτικό πλάσμα, ένα κορίτσι παράξενο με εκθαμβωτική ομορφιά, που γίνεται το ερωτικό κέντρο και η συνεχής αγωνία του ανδρικού και του γυναικείου πληθυσμού. Η ελληνική κριτική υποδέχθηκε με ομόφωνο ενθουσιασμό το τρίτο αυτό μέρος της «Τριλογίας του πολέμου». Ανάμεσα στα εγκωμιαστικά άρθρα που γράφτηκαν γι’ αυτό εξέχουσα θέση κατέχει η εκτεταμένη επιφυλλίδα με την οποία η εφημερίδα «Καθημερινή» υποδέχθηκε το έργο. Σε αυτήν ο διαπρεπής κριτικός και διευθυντής της «Καθημερινής» Αιμίλιος Χουρμούζιος χαρακτηρίζει το έργο ως τέλειο μυθιστόρημα.
Πυλιώτου Μαρία, Λεώνη, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 1998
Μια έφηβη σε τροχοκάθισμα ύστερα από το χτύπημα της «κατά πλάκας σκλήρυνσης». Η απελπισία παραμερίζεται μπροστά στο μοναδικό δώρο, τη ζωή. Η Λεώνη, λοιπόν, και μοναχά με το μυαλό και τα χέρια ζωντανά θα ζει, θα δημιουργεί. Για να ‘χει τη χαρά που χρειάζεται, τους φίλους π’ αγαπά. Ακόμα και τον έρωτα. Το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου βράβευσε με το Κρατικό Βραβείο Νεανικής Λογοτεχνίας το βιβλίο «Λεώνη» της Μαρίας Πυλιώτου.
Σαρή Ζωρζ, Νινέτ, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 1993
Η Έμμα από τη Σενεγάλη και ο Σωκράτης από τη Μ. Ασία γνωρίζονται μέσω αλληλογραφίας, ερωτεύονται, συναντιούνται και παντρεύονται. Το πρώτο τους παιδί, η Νινέτ. Η Νινέτ γεννιέται στην Κωνσταντινούπολη το 1911 και από εκεί ξεκινά την προσωπική πορεία ωρίμανσής της μέσα στον χρόνο και στον χώρο. Ζει στην Οδησσό, στην Αθήνα, στο Παρίσι και στο Σαιν Λουί της Σενεγάλης. Ξεκινά ως ατίθασο παιδί, γεμάτο ερωτήματα που ταλαιπωρεί τους γονείς και τις αδερφές της και εξελίσσεται μεγαλώνοντας σε μια ήρεμη, συνετή και αξιόλογη νεαρή που προκαλεί τον θαυμασμό όλων. Πώς όμως συντελείται αυτή η αλλαγή; Τι είναι αυτό που απασχολούσε τη Νινέτ και δεν την άφηνε να ξεδιπλώσει όλες τις πτυχές του χαρακτήρα της; Την απάντηση δίνει η ίδια μέσα από τα ταξίδια και τις εμπειρίες της. Την παρακολουθούμε από τη στιγμή της γέννησής της και την ακολουθούμε στην παιδική της ηλικία, στις σπουδές, στην ενηλικίωση και τέλος στον γάμο της, κλείνοντας έναν κύκλο ζωής με φιλίες, έρωτες, χαρές και απογοητεύσεις.
Σαρή Ζωρζ, Το ψέμα, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2013
Δεν πρέπει να λέμε ψέματα. Δεν πρέπει… δεν πρέπει. Κι όταν λέμε; Όταν νομίζουμε πως πρέπει να πούμε; Όταν αισθανόμαστε την ανάγκη; Η Χριστίνα είχε λόγους να σκαρώνει ψέματα. Το κορίτσι των δεκαπέντε χρονών, που βρίσκεται στο τέλος της παιδικής ηλικίας και στο κατώφλι των μεγάλων, με τα ψέματα θέλει να κρύψει κάτι που τη βασανίζει. Θέλει να απορρίψει την πραγματικότητα που την περιβάλλει, θέλει να ξεχάσει. Βρήκε έναν τρόπο… Είναι ο καλύτερος; Θα δημιουργήσει με τα ψέματά της ένα νέο κόσμο, που και πάλι δεν είναι αυτός που ονειρεύεται. Θα βρεθεί μπλεγμένη με τον ίδιο της τον εαυτό, με τον κόσμο, που θέλει να τον βλέπει διαφορετικό, όπως θέλουν να τον βλέπουν τα παιδιά της ηλικίας της… Τι θα κάνει; Πώς θα περάσει μέσα από τα μονοπάτια που βρίσκονται μπροστά της; Η Χριστίνα είναι δεκαπέντε χρονών. Όλα τα παιδιά των δεκαπέντε χρονών αισθάνθηκαν κάποτε σαν τη Χριστίνα. Χρειάστηκαν κι αυτά να πουν ψέματα, σε μια προσπάθεια να ξεφύγουν από το ψέμα. Αλλά ο δρόμος είναι ένας μπροστά της, μπροστά στη Χριστίνα, μπροστά σε όλα τα παιδιά…
Σεπούλβεδα Λουίς, Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει, μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, Εκδόσεις Οpera, Αθήνα 2010
«Ο γάτος, που ήταν μαύρος και πελώριος και χοντρός, λιαζόταν στο μπαλκόνι ρονρονίζοντας και σκεφτόταν τι ωραία που την περνούσε εκεί, ξαπλωμένος ανάσκελα, με τις ζεστές ακτίνες πάνω στην κοιλιά, τα τέσσερα πόδια μαζεμένα και την ουρά απλωμένη. Τη στιγμή ακριβώς που έστριβε τεμπέλικα το κορμί για να λιάσει και τη ράχη του, άκουσε το βόμβο κάποιου πετούμενου που δεν μπόρεσε να καταλάβει τι ήταν, και που ζύγωνε με μεγάλη ταχύτητα. Τινάχτηκε πάνω, στήθηκε γερά στα τέσσερα ποδάρια του, κι ίσα που πρόλαβε να χωθεί σε μια γωνιά, αποφεύγοντας το γλάρο που έπεσε στο μπαλκόνι του. Πιο βρόμικο πουλί δεν είχε ξαναδεί! Όλο του το κορμί ήταν ποτισμένο με μια μαύρη ουσία που έζεχνε.»
Μια γλαροπούλα πέφτει θύμα της θαλάσσιας ρύπανσης. Πριν ξεψυχήσει, εμπιστεύεται το αβγό της στον καλό γάτο Ζορμπά και του ζητά το λόγο του, ότι θα κλωσήσει το αβγό, δεν θα φάει το γλαρόπουλο, και θα του μάθει να πετά. Ο Ζορμπάς τον δίνει. Μα είναι ποτέ δυνατόν ένας γάτος να μάθει σ’ ένα γλάρο να πετάει; Το πιο τρυφερό κι ευαίσθητο βιβλίο του Σεπούλβεδα, για μικρούς και μεγάλους.
Σωτηρίου Διδώ, Ματωμένα χώματα, Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 1989
“Πόλεμοι και ξανά πόλεμοι! Τι στο καλό θα βγάλει η μαγκούφα η εποχή μας και κοιλοπονάει τόσο άγρια;” Μπήκε το κακό με τους Βαλκανικούς Πολέμους και άργησε να βγει. Χρόνια σπαρμένα με θυσίες, πολέμους και νεκρούς. Η Μικρασιατική εκστρατεία και η καταστροφή.
Η ιστορία του Μανώλη Αξιώτη, Μικρασιάτη αγρότη από τον Κιρκιντζέ. Άνθρωπος του μόχθου, δεμένος με τον τόπο του, το πατρικό του σπίτι, τους χωριανούς του. Ο άντρας που πάλεψε με κορμί και με ψυχή. Στο Αμελέ Ταμπουρού, τα Τάγματα Εργασίας της Άγκυρας, το 1915.
Στο μέτωπο του Αφιόν Καραχισάρ το 1922.
Μια λεύτερη πατρίδα ονειρευόταν καθώς έσφιγγε τα δόντια και έλεγε: “Ώρα μάχης, Αξιώτη, ώρα θυσίας. Δεν έχεις ελόγου σου κανένα πάρε δώσε με την πολιτική. Το χρέος σου κάνεις”.
Γνώρισε κακουχίες και στερήσεις, είδε βασανιστήρια και θανάτους, έζησε την αιχμαλωσία και την προσφυγιά, για να συλλογιστεί: “Θηρίο είν’ ο άνθρωπος!”
Το μνημειώδες έργο της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας που χαρακτηρίστηκε “Βίβλος της σύγχρονης εξόδου του Μικρασιάτικου Ελληνισμού”. Από το 1962 που πρωτοεκδόθηκαν μέχρι σήμερα τα Ματωμένα Χώματα έχουν ξεπεράσει σε πωλήσεις τα 400.000 αντίτυπα. Το βιβλίο έχει μεταφραστεί στις εξής γλώσσες: αγγλικά, βουλγαρικά, εσθονικά, γαλλικά, γερμανικά, ολλανδικά, ουγγρικά, ρώσικα, ρουμανικά, σερβικά, ισπανικά, ιταλικά, τουρκικά και κέλτικα βρετονικά. Στην Τουρκία το βιβλίο είχε συγκλονιστική απήχηση.
Τίγκα Τούλα, Η εποχή των υακίνθων, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 1993
Μπαίνει στην εφηβεία. Κι έχει τόσα που την απασχολούν: τα παραπάνω της κιλά, τον συμμαθητή της με τα γλυκά μάτια, το νέο σύντροφο της μητέρας της και πάνω απ’ όλα την κόρη που αυτός φέρνει μαζί του. Θα καταφέρει τελικά να τη δει σαν τη νέα της αδερφή;
Φακίνου Ευγενία, Αστραδενή, Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 1995
«Σκεφτόμουνα πάλι πως ύστερα από 100, 200 χρόνια, μπορεί και εγώ να ήμουνα κούκλα στο μουσείο… Θα μπορούσα να φοράω την ποδιά μου ή τη ζακέτα μου την κίτρινη με τα παπάκια, να ‘χω τις κοτσίδες μου και να περνάει ο κόσμος να με βλέπει και να λέει: “Τι όμορφα που ήταν τότε τα κορίτσια!…” Εγώ θα τους ακούω -αλλά τα μάτια μου θα κοιτάνε μπροστά ακίνητα- και τα βράδια θα περπατάω και εγώ μαζί με τις άλλες κούκλες στις αυλές και στα χαγιάτια και θα βλέπουμε από ψηλά τον Γιαλό. Τι θα βλέπουμε άραγε τότε… ύστερα από 100, 200 χρόνια;…».
Φίσερ Ρόμπερτ , Ο ιππότης με τη σκουριασμένη Πανοπλία, μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδόσεις Οpera, Αθήνα 2001
«Μια φορά κι έναν παλιό καιρό, σε μια πολύ μακρινή χώρα, ζούσε ένας ιππότης που περνιόταν για καλός, ευγενικός και στοργικός. Έκανε όλα αυτά που κάνουν οι καλοί, ευγενικοί και στοργικοί ιππότες. Πολεμούσε εχθρούς που ήταν κακοί, τρισάθλιοι, μοχθηροί…».
Ένα μυθιστόρημα γραμμένο σαν παραμύθι, που μιλά κατευθείαν στην καρδιά όσων αποζητούν ένα βαθύτερο νόημα στη ζωή τους. Μια απάντηση και μια διέξοδος στους φόβους, τις αγωνίες και τη μοναξιά μας. Μιλώντας για τις «σκουριασμένες πανοπλίες» μας, που (νομίζουμε πως) μας προφυλάσσουν από τον πόνο τον οποίο μας προξενούν οι άλλοι, ο Ρόμπερτ Φίσερ δημιουργεί μια ταξιδιωτική περιπέτεια που οδηγεί τον αναγνώστη στο «γνώθι σαυτόν». Γεμάτος χιούμορ, «Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία» μας καλεί να ανακαλύψουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, να ανασάνουμε βαθιά και να γελάσουμε.
Φίσερ Ρόμπερτ & Κέλι Μπέθ, Ο μπούφος που δεν μπορούσε να κάνει μπου, μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, Εκδόσεις Οpera, Αθήνα 2005
Η κυρία Μπούφου καθάρισε το λαιμό της για να τραβ ήξει την προσοχή του γιου της, κι έκανε: «Μπου!» Ο Μπουφάκος την κοίταξε περίεργα και δεν είπε τίποτα. Η κυρία Μπούφου καθάρισε ξανά το λαιμό της και επανέλαβε: «Μπου!» Ο Μπουφάκος την κοίταξε με απορία. Ο κύριος Μπούφος φτερούγισε ανυπόμονα και είπε: «Γιε μου, επανέλαβε μετά τη μητέρα σου: “Μπου”». Ο Μπουφάκος άνοιξε το στόμα του, πήρε βαθιά αναπνοή και, καθώς η κυρία Μπούφου κι ο κύριος Μπούφος περίμεναν όλο λαχτάρα, είπε: «Μπα;» “Ο μπούφος που δεν μπορούσε να κάνει μπου” περιέχει τέσσερις ιστορίες που μας βοηθούν να συλλογιστούμε πάνω σε θέματα τα οποία απασχολούν την ανθρώπινη ψυχή. Γραμμένες σε μορφή παραμυθιού που μπορούν να διαβαστούν και από παιδιά, αυτές οι ιστορίες μας βοηθούν να κατανικήσουμε τις φοβίες, τις ανησυχίες και τις αμφιβολίες μας. Το μήνυμά τους είναι σαφές: αν γεμίσουμε την ψυχή μας με αγάπη, δεν περισσεύει χώρος για το φόβο.
Ψαραύτη Λίτσα, Η εκδίκηση των μανιταριών, Εκδόσεις Άγκυρα, Αθήνα 1999
Ο μικρός Κωνσταντής αναγκάζεται να ζητιανεύει στα φανάρια των δρόμων και να κοιμάται στα παγκάκια του διπλανού πάρκου. Άραγε, θα βρεθεί κανείς να τον γλιτώσει από την πείνα, το κρύο και τη βροχή; Το διαστημόπλοιο «Αϊνστάιν» ξεκινάει για τον πλανήτη «Χίμαιρα». Πρέπει να φέρει στη Γη θεργήλιο, καύσιμο απαραίτητο για την ανθρωπότητα. Πώς όμως θα αντιδράσουν τα όντα που ζουν εκεί, όταν δουν τους γήινους να λεηλατούν τον τόπο τους, και πώς θα τους εκδικηθούν; Δύο ιστορίες με σύγχρονα θέματα και ωραία μηνύματα, γραμμένα με γλαφυρό τρόπο από τη γνωστή συγγραφέα.